Maar het is wel hoogseizoen. Misschien niet heel redelijk om te denken dat ze bij Venturi-Sailing al heel de week zitten te wachten tot dat ik ze zal gaan bellen voor een zeillesje op zaterdagmiddag. Hmm… Heel goed idee dat zeilen, nu de uitvoering dus nog…
Dat ik bij Venturi-Sailing een paar mensen ken heeft misschien geholpen maar soms lijkt het universum ook mee te willen helpen aan een goed plan. Het blijkt namelijk dat de lesboot ingezet moet worden voor de verhuur omdat er schade is. Heel vervelend natuurlijk maar door het schuiven van boten blijkt er een prachtige Dehler 38SQ vrij te vallen. Later hoor ik dat hij de toepasselijke naam “Breakfree” draagt. Meant to be om er vandaag dus even uit te breken.
Nadat mijn euforische stemming ietwat tot bedaren komt bedenk ik me hoe roestig mijn sailing-skils zijn en dat ik van een meisje van 11 niet kan vragen dit te compenseren. Bovendien wil ik ook heel graag wat foto’s maken. De boot is dus te groot of de wind is te veel. Aangezien de boot echt heel cool is en ik me bewust ben van de buitenkans wil ik hier niet aan tornen en om God te vragen de windkraan wat te knijpen… dat is wel erg veel gevraagd. Na een kort overleg met mezelf kom ik tot de conclusie dat ik versterking nodig heb. Na een paar telefoontjes heb ik een razend enthousiaste collega zo ver. Met man en dochter van 10 jaar oud komen ze ons versterken. Ienemienie detail: ze hebben geen van drieën ooit voet aan boord van een zeilboot gezet.
Vincent, de instructeur van Venturi Sailing, lijkt het allerminst verontrustend te vinden dat ons gezelschap uitblinkt in gezelligheid en onkunde. Zodra hij de motor heeft gestart en de boot soepel uit zijn box vaart krijgen we instructie hoe we de stootwillen netjes aan de hekzeereling moeten hangen. We doen dat met een mastworp met slipsteek leren we. In de luwte van de haven kunnen we ons nog redelijk over de boot bewegen maar zodra we het gat van de haven uit zijn merken we dat we zeebenen nodig hebben. Niet meer onnodig naar het voordek dus. Als de zeilen moeten worden gehesen verdeelt Vincent de rollen. Het zwaarste klusje is de lier bedienen dus die gaat naar de man van mijn collega. Wij zijn namelijk selectief geëmancipeerd. Waarschijnlijk door de zichtbare mate van onhandigheid kiest Vincent er voor om zelf de boot maar even in de wind te sturen en dat snappen wij.
Gedurende ons tochtje op de Oosterschelde komen we allemaal aan de beurt om nautische instructies te ontvangen. Touwen blijken hier niet te bestaan maar lijnen des te meer. Hoe je precies de zeilen daarmee trimt gaan wij vandaag niet onder de knie krijgen maar het is een machtig zicht hoe de wind met zich laat spelen. Vol aan de wind met loeistrakke zeilen gaan we schuiner dan waar we ons op voor hadden kunnen bereiden. Vincent is duidelijk in zijn element en wij genieten met hem mee want zo’n mooie boot en zulk mooi zeilweer is iets om heel blij van te worden.
Na nog wat wisselen van posities gaan we terug naar de haven. We begrijpen nu hoe grappig het was dat wij een flesje wijn met wat glazen hadden meegenomen voor een loungemomentje tijdens onze zeiltocht. Als we het er op gewaagd hadden weet ik zeker dat de Oosterschelde de inhoud van de fles had opgeëist. Gelukkig maar dat we bij Brasserie ’t Kaaigat na afloop terecht konden voor een drankje want dat is echt een beter idee. Venturi-Sailing, bedankt voor deze fantastische ervaring, het was heerlijk om even free te breaken, en we gaan zeker terugkomen!
Liefs,
Anna