Wemeldinge nog mooier dankzij overbodige sluis
Als we aankomen in Wemeldinge valt het ons direct op hoe modern het aanzicht van de haven is. Waarom zijn we hier nog niet eerder geweest? vraag ik me af. Aan de volle terrasjes zie ik dat er gelukkig genoeg mensen zijn die wel weten hoe leuk het hier is. De jachthaven is gevestigd in de overbodig geworden sluiskolk. Om dat te begrijpen moeten we toch even terug in de geschiedenis. De verbinding tussen de Ooster- en Westerschelde werd in 1866 geopend en is grotendeels met de hand gegraven. Dit is overigens een nauwelijks te bevatten feitje als je er terplekke eens gaat kijken. Maar om een lang verhaal kort te maken: er waren te veel sluizen ontstaan in de vaarroute Rotterdam-Antwerpen en door een oud verdrag met de Belgen moest daar iets aan gedaan worden. Zo kon het zijn dat in 1993 het kanaal werd verbreed en om Wemeldinge heen werd gelegd. Eén van de oudste dorpen van Zeeland werd zo afgesneden van een belangrijke inkomstenbron en heeft hierdoor haar koers gewijzigd door zich toe te leggen op het toerisme.
Dreigende wolken
Onze ontmoetingsplek is bij het havenmeesterkantoor en als we naar de lucht kijken kunnen we alleen maar hopen dat er ook een plekje is om te schuilen. De lucht is grauw en dreigend en onze hoop op mooie plaatjes tijdens een prachtige zonsondergang vervliegt langzaam. We zien de terrasjes leeg lopen want we zijn blijkbaar niet de enigen die de bui zien hangen. Vlak voor de eerste druppels vallen komt Marco aanlopen. Zijn rode Sailforce jas is niet te missen en we zien dat twee andere groepjes hem ook herkennen. Na een korte kennismaking sprinten we met z’n allen naar het fietsenhok waar we overdekt onze eerste briefing krijgen. Gelukkig is buienradar er zeker van dat het buitje niet alleen van korte duur is maar dat het ook de laatste is van vandaag. Niet veel later lopen we vol verwachting over de steiger op zoek naar het mooiste zeiljacht dat vanavond nog naar buiten mag.
Trossen los
Aan boord ontmoeten we Monica, de vrouw van Marco. Ze is er zo vaak mogelijk bij als Marco zijn trossen los gooit. Zeilen is een passie die ze samen delen en blijkbaar niet verveelt. Enthousiast laat ze het schip zien en Marco pakt de nautische kaart er vast bij. Een Nederlands-Oostenrijkse-familie krijgt als eerste uitleg over onze vaarroute. De ogen van mijn dochter lichten op als ze hoort dat we langs de zeehondenplaat zullen varen. Er is een grote kans op een ontmoeting met deze bijzondere bewoners van de Oosterschelde. Na nog wat veiligheidsinstructies wordt het tijd om de haven te verlaten. Soepeltjes vertrekken we en zien we hoe goed Marco en Monica op elkaar zijn ingespeeld. We varen langs de twee molens die zo kenmerkend zijn voor Wemeldinge en Marco trakteert ons op een bijzondere anekdote uit het verleden. Al heel snel durft Marco het aan om het stuurwiel over te geven. Hij kiest voor een jong meisje die haar taak heel serieus neemt en koelbloedig het schip langs de sluismuren vaart. Chapeau!
Zeehonden aan bakboord
Eenmaal op het open water wordt het tijd om de zeilen te hijsen. Monica neemt de jongste avonturier mee het dek op en legt uit hoe ze dit klusje samen kunnen klaren. Met glunderende ogen neemt de jongeman de uitdaging aan. En dan is het zo ver… we zeilen! De wind lijkt langzaam wakker te worden en trekt steeds meer aan. We krijgen zelfs de indruk dat ze haar best doet de lucht open te breken. We leren over het nut van links- en rechtsomdraaiende lieren en Monica biedt ons een drankje aan. Het is duidelijk dat elke gast aan boord bijzonder geniet van het natuurschoon en het spel van de wind. Er zijn nauwelijks schepen op de Oosterschelde en dat maakt de beleving waarschijnlijk nog intenser. Marco maakt ons er op attent dat de eerste zeehonden al in zicht zijn. Turend aan bakboord staren we naar een zandplaat die inderdaad dichtbevolkt blijkt door zeehondjes. Wat een geluk, het zijn er zoooo veel…
Spectaculaire zonsondergang
De hemel is inmiddels open gebroken voor een spectaculaire zonsondergang. Met de wind in zeilen genieten we van het uitzicht maar ook van het gezelschap want er blijken uitsluitend leuke mensen aan boord te zijn. Als Monica op verzoek het nummer “aan de kust” van Blöf op zet willen we eigenlijk niet meer terug naar Wemeldinge. Zouden we ter plekke niet bij kunnen betalen om het hele weekend weg te blijven??? We redden het niet met het aantal slaapplekken dus er zit niks anders op dan koers te zetten richting de haven 😉 De kinderen aan boord genieten nog even van het pootje baden op het zwemplateau en de volwassenen klikken de zon onder. Wij snappen nu in ieder geval waarom het zeilen Marco en Monica nooit is gaan vervelen. Maar wat we niet begrijpen is dat we in het buitenland steevast een zeil-of catamarantocht boeken maar in Nederland nog nooit op het idee zijn gekomen. Wat is dit een geweldig en betaalbaar avondje uit! Een absolute aanrader en zeker voor herhaling vatbaar…
Liefs,
Anna